วันที่ฉันต้องเดินทางไปหาหมอ ฉันออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ ใช้เวลาเดินทางเกือบ 4 ชั่วโมง เพื่อพบหมอและรักษาด้วยเคมีบำบัดถึง 12 เข็ม ฉันต้องทนทุกข์ทรมาน ใช้เวลาเกือบปี ทุกครั้งที่เข้ารับการฉีดยา ฉันมีความรู้สึกว่าตัวเองกำลังใช้กรรมแบบผ่อนส่งไป เรื่อย ๆ พอใกล้เข็มสุดท้าย ฉันเริ่มมีกำลังใจดีขึ้น และเมื่อถึงเข็มสุดท้าย ฉันรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก มันโล่งใจ นาทีนั้นฉันมีความสุขมาก ๆ ถึงแม้จะต้องผ่าตัดเต้านมทิ้งไป แต่ลึก ๆ แล้ว ฉันรู้สึกเสียดายที่สูญเสียของรักของหวง พูดง่าย ๆ ก็คือ ทำใจรับการเสื่อมสลายของสังขารไม่ได้ ฉันเคยคิดที่จะไม่อยากเป็นภาระกับครอบครัว เพราะเกิดความท้อแท้ในชีวิต ยิ่งฉันเป็นคนรักสวยรักงาม เห็นสภาพตัวเองแล้วทำใจไม่ได้ ใจเริ่มท้ออีกแล้ว... ใจหนอใจทำไมว้าวุ่น วิตกกังวล... หมอบอกฉันให้นั่งฝึกสมาธิ ทำจิตใจให้สบาย อย่าเครียด อย่าวิตกกังวล อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ต้องยอมรับตัวเราเอง ฉันเริ่มทำสมาธิแต่จิตใจก็ยังฟุ้งซ่านอยู่ดี ใจหาย... นี่ฉันต้องจากโลกนี้จริงหรือนี่ ยิ่งหมอบอกว่า อยากรับประทานอะไรก็ทาน แต่ไม่ควรทานเนื้อสัตว์ ให้ทานเนื้อปลาเน้นประเภทผัก - ผลไม้มาก ๆ
อยากไปเที่ยวที่ไหน ๆ ก็ไป ฉันสรุปเอาเองว่า ฉันคงอยู่ได้ไม่นาน ความรู้สึกในตอนนั้นบอกไม่ถูก ใจหาย เสียดาย ซึมเศร้า ฉันต้องตายหรือนี่... ไปทำบุญวัดโน้นวัดนี้ เพื่อขอส่วนบุญให้กับตัวเอง ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องพบเจอสิ่งเลวร้ายในชีวิตแบบนี้ ยิ่งไปพบเพื่อนที่ร่วมชะตากรรมด้วยกัน ต่างก็หันหน้าปรับทุกข์ ระบายความคับ-ข้องใจให้กันฟังระหว่างที่รอหมอ คนเหล่านั้นค่อย ๆ หายจากไปทีละคนสองคน ฉันมารู้ทีหลังว่า เขาเหล่านั้นเสียชีวิตแล้ว ยิ่งเศร้าใจ...
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น