บทความดี เมื่อฉันเป็นมะเร็ง

หลายครั้งที่ชีวิตคนเราต้องประสบพบเจอกับปัญหามากมายที่คอยรุมเร้า ไม่ว่าจะเป็นปัญหา-ส่วนตัว ปัญหาจากที่ทำงาน หรือปัญหาสารพัดที่เกิดขึ้นในสังคม เราจำเป็นต้องเตรียมความพร้อม
ของร่างกาย ดูแลสุขภาพพลานามัยให้สมบูรณ์แข็ง-แรงอยู่เสมอ เพื่อคอยรับมือกับปัญหาและอุปสรรค
ต่าง ๆ ที่จะถาโถมเข้ามา และเพื่อประคับประคองชีวิตให้ดำเนินอยู่ต่อไปได้อย่างมั่นคง... ดังเช่นชีวิต
ของฉัน ที่ประสบกับวิกฤตที่สุดในชีวิต เป็นความทรงจำที่อยากเล่าสู่กันฟัง ฉันยังจำเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวฉันได้ดี ถึงแม้มันจะผ่านพ้นไปเกือบสิบปีแล้ว  

วันนั้น ฉันนั่งมองกระจกที่ส่องสะท้อนใบหน้าที่หม่นหมอง แววตาที่เคยสดใสกลับ มัวหมอง ผิวพรรณที่เคยผ่องใสตามวัย กลับร่วงโรยลงอย่างถนัดตา ริ้วรอยบนใบหน้าเริ่มเด่นชัด ความวิตกกังวลสับสนผุดขึ้นมา ฉันทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงจากหมอบอกว่า  ฉันเป็นมะเร็ง-เต้านม ระยะที่ 3 เข้าสู่ระยะที่ 4  ความรู้สึกของฉันในตอนนั้น มันบอกไม่ถูก มึนงงสับสน เสียใจ... ทำไมต้องเป็นฉัน กรรมเวรอะไรหนอ (ฉันโทษกรรมเก่า) คนอื่นตั้งมากมายทำไมเขาไม่เป็น ทำไมฉันโชคร้าย... ฉันนี่โง่จริง ๆ ทั้งที่อายุไม่ใช่น้อย ๆ ยังคิดว่ามะเร็งอยู่ห่างไกลเรา เมื่อก่อน อาหารทุกอย่างที่ว่าอร่อย ฉันรับประทานไม่เลือก ขอให้อร่อยปากเป็นพอ คงเป็นสาเหตุนี้ที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนป่วยด้วยโรคที่ร้ายแรงน่ากลัวนี้ ฉันสงสารตัวเอง คิดว่าจะต้องจบชีวิตในวัยที่ไม่สมควร ฉันยังไม่อยากตาย..

วันที่รับรู้ว่าเป็นมะเร็ง ฉันแทบไม่เชื่อคำพูดของหมอ ทั้ง ๆ ที่ฉันร่างกายแข็งแรงมาตลอด
ไม่เคยเจ็บออด ๆ แอด ๆ ฉันเคยคิดว่าฉันโชคดีที่สุดที่ไม่เคยไปหาหมอบ่อย ๆ แต่ที่ไหนได้ เจอกับ
ตัวเองจนได้... วันที่ฉันต้องรับยาเคมีบำบัด ฉันสุดแสนจะทรมาน ปวดร้าวไปหมดทั้งร่างกาย
ร่างกายฉันเริ่มอ่อนแอ คลื่นไส้  ไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำอะไรเลย มันอ่อนล้าไปหมด รับประทาน
อาหารอะไรก็ไม่ได้ รู้สึกพะอืดพะอม อาเจียนออกมาหมด ฉันเหมือนคนสิ้นหวัง เบื่อหน่ายตัวเอง
เกิดความท้อแท้ในชีวิต ผมร่วงเป็นกระจุก ๆ หน้าตาดำคล้ำ ผิวแห้งแตก ปากคอแห้งผาก ฉันเกิด
ความกลัวตายขึ้นทันที คิดว่าจะต้องตายจากลูก ๆ และสามี ฉันสวดมนต์ไหว้พระอธิษฐาน ขอให้
ฉันเห็นอนาคตของลูก ฉันยังไม่อยากตาย ฉันกลัว... กลัวที่จะต้องจากครอบครัวไปด้วยวัยเพียง     
45 ปีเท่านั้น... ถึงคราวที่ฉันต้องไปจริง ๆ หรือนี่...  ฉันคิด และคิด